En sevdiğim filmlerin başında gelen How to Make an American Quilt'in o tatlı, sıcacık müzikleri; bu yağmurlu ve karanlık Şubat gününe inat; içimde bir şükretme isteği uyandırıyor. Tanıştığım insanlarda, genelde iyimser bir imaj yaratmamın aksine, inanması güç şekilde modu kolay düşen bir insanım. Çabuk üzülebiliyor ya da küçük meseleleri kendime dert edinebiliyorum. Hiç derdim yokmuş gibi göründüğüm bir anda bile, içimde kocaman bir hüzün seli yaşayabiliyor. Nereden geldik buraya, nereye varacağız derseniz eğer; modumun ani düşüşler ve yükselişlere maruz kaldığı son birkaç haftada ''Nedir mutluluk ya da mutsuzluk olarak adlandırdığımız bu ruh durumları'' diye sorgular oldum kendimi. Karmaşık cümlelerin üstadı olarak, yine basitleştirerek yazamadım tabii söylemek istediğimi. Asıl soru şu, mutlu muyuz gerçekten? Yoksa, mutlu olmak için çok mu zorluyoruz kendimizi? Tutunacak bir sebep, mutsuzluğumuzu göz ardı edecek pembe gözlükler mi arıyoruz?
